این سوال بر بسیاری از زبانها جاریست که: «چگونه می توان در نماز حضور قلب داشت؟». پاسخ همانست که در بالا آمد، یعنی: بیرون راندن غاصبان از «خانه ي دل» و اغیار از «حرم یار» و این امر میسر نیست مگر آنکه خود را به آداب شرعیه مؤدب و به اخلاق الهی متخلق و به احکام اسلامی متعبد کنیم.

در اینجا، مختصراً به ذکر چند نکته، که مفید این معنا است، اکتفا می کنیم:

1– به نوافل[1]، که تنها وسیله جبران عدم حضور قلب است، مقید باشیم و در صورت ترک، قضاء کنیم.

2– نماز را سروقت و با تدبر و تأمل در معنی و در صورت امکان، با توجه به حکمت و اسرار آن اقامه کنیم.

3– تا حد امکان نماز را به جماعت بپا داریم

حضور در نماز باعث نزول رحمت خداوند تعالی می شود و اگر آداب حضور حفظ شود، چنان است که گوئی انسان دائم در نماز است و حاضر در محضر خداوند تبارک و تعالی. چنانکه رهبر انقلاب، استاد عظیم الشأن ما، می فرمایند: «عزیزان من خود را همیشه، در محضر خدای تعالی ببینید».

پي نوشت ها:

[1]. مساله 764– نمازهای مستحبی زیاد است، و آنها را نافله گویند. و بین نمازهای مستحبی، بخواندن نافله های شبانه روز (رواتب) بیشتر سفارش شده است و آنها در غیر روز جمعه سی و چهار رکعتند که هشت رکعت آن نافله ي ظهر و هشت رکعت نافله ي عصر و چهار رکعت نافله ي مغرب و دو رکعت نافله ي عشا و یازده رکعت نافله ي شب و دو رکعت نافله ي صبح است و... (رساله ي حضرت امام خمینی چاپ جامعه مدرسین)